Sneeuw

Vanacht viel hier de eerste sneeuw.
Zacht
Geruisloos
Wit

Als door een winterland, reed ik vanmiddag met de kinderen door het bos
Wit besneeuwde bomen langs een zwarte slingerweg
Wit besneeuwde velden, witter naarmate we verder rijden
Groen met wit was het nog bij ons, daar wit met wit
Een kerstkaart, zo leek het wel

Ik zette de auto langs de kant van de weg en over een wit pak sneeuw liepen we, krakend van de kou, langs de heg met dorre blaadjes
De kinderen vrolijk vooruit, glijdend over de sneeuw, gooiend met ballen

We liepen verder, het bochtje om naar rechts en even later de bocht mee naar links
Dag Jelle, we komen weer even bij je kijken, zei Laura, Heb je het niet koud met die sneeuw op je buik, wacht, dan veeg ik je schoon

We zagen konijnensporen, ze liepen over het grafje van Jelle, alsof ze hem ook met een bezoekje hadden vereerd. Alleen bij Jelle en verder onder de struiken en over het wandelpad.

Zijn kaarsje dat ik er gister aanstak, brandde nog.
We hebben zijn steentje schoongeveegt zodat weer te lezen is wie daar toch ligt.
Ik heb de neiging hem onder te dekken, het pak sneeuw weg te vegen en er een kacheltje bij te zetten, zo koud dat het er is.
Onderdekken met een extra dekentje zodat ie het niet koud krijgt ondanks het dekentje dat wij hem meegaven en de dikke wikkeldoek waar ik heb ingewikkeld heb voordat we hem instopte met de deken.

De schemering valt, wij zitten warm bij de kachel met warme chocolademelk voor de kinderen op tafel maar van binnen blijft het koud, kou die met geen 1000 dekens te verhelpen is. Koud van de belofte die herinnering werd