Ergens op internet is een hoekje met een superfijn forum waar ik best wel actief meeschrijf. Een van de onderwerpen in een beslotener gedeelte van dat forum gaat over de mooie dingen van het leven. Count your blessings dus. Want hoe donker het ook moge zijn, er zijn ook veel mooie momenten om van te genieten. Kleine momenten die gauw over het hoofd gezien worden maar die zeker niet onopgemerkt mogen blijven.
Woensdag hadden we een afspraak om een monumentje voor Jelle te laten maken. Na een uiterst brutale stenenboer die ik dinsdagavond aan de telefoon had, was dit bedrijf zeer prettig om te komen. We hadden zelf al een en ander op papier gezet wat we graag willen en ik had met photoshop al een eerste opzet gemaakt. We willen zijn geboortekaartje gebruiken voor zijn grafsteentje en de man waar we mee gesproken hebben, gaat contact opnemen met het bedrijf waar we het kaartje uitgezocht hadden, om te vragen of er iets van copyright op rust en of we dat mogen gebruiken. We hebben ook met de kunstenares gesproken die het in glas gaat emailleren en hoewel het een plaatje is met veel kleur en detail, gaat zij (als we inderdaad toestemming hebben gekregen om het plaatje te gebruiken) alles op alles zetten om het zo mooi mogelijk te maken. Natuurlijk willen we eigenlijk helemaal geen grafmonumentje maken voor ons kindje, het is niet anders maar ik heb een goed gevoel bij dit bedrijf en hoop echt dat ze een mooi plekje voor Jelle kunnen maken. Feit is wel dat het hier soepkippeweer was, van dat donkere koude bewolkte weer maar in Barneveld scheen de zon.
Gister ben ik met de 2 kleintjes nog even bij Jelle geweest, Kim had een mooie kaars uitgezocht en die wilde ze er heen brengen. Nadat wij het vlammetje opnieuw aanstaken, hebben we met z'n drietjes een sneeuwpop gemaakt en die bij Jelle neergezet. Het zonnetje begon door te breken, waterig en bleek maar wel een zonnetje. Samen sneeuw gerolt tot een klein popje van wit spul. Jammer dat de steentjes als oogjes niet bleven zitten maar toch overduidelijk een sneeuwpopje :-) Daarna begon Ties de sneeuw omhoog te gooien, voor in de bomen maar natuurlijk kan een ventje van 2 jaar, geen sneeuw gooien in bomen die er misschien al wel 50 jaar staan. Leuk vond ie het wel dus hebben we met z'n drietjes nog sneeuw omhoog gegooit omdat het gewoon zo leuk naar beneden valt en ik prijs me rijk met kinderen die op deze manier samen willen spelen met hun babybroertje dat daar zo raar begraven ligt, hem aaien en handkusjes geven als we weggaan.
Ik kan genieten als ik naar buiten kijk waar de kinderen in de sneeuw spelen en elkaar op de slee vooruit trekken, sneeuwballen gevechten houden. Dik ingepakt met de bezem door de tuin om te vegen want papa doet dat ook.
Waar ik ook blij mee ben is het fijne gezin dat we samen vormen. Het verdriet om Jelle wordt door iedereen op een andere manier verwerkt maar we doen het samen. Ja de omstandigheden zijn verdrietig, zwaar en heftig maar samen gaan we er helemaal uitkomen en dat is toch echt iets om te koesteren.
Alle gebeurtenissen van de afgelopen maanden hebben er behoorlijk ingehakt. Ik moet bezig blijven om niet telkens aan Jelle te blijven denken. Zo lang ik iets aan het doen ben, gaat het redelijk maar als ik even niks om handen heb, slaat het piekeren genadeloos toe. En dat is niet erg, dat moet, dat is goed maar liever niet de hele dag ;)
Ik heb een hele lading stofjes gekocht de laatste tijd en de naaimachine en locker hebben heel wat uurtjes gerateld de laatste weken. Ik maakte dit weekend in een turbotijd 4 truien voor de jongste 2 en vanmiddag even een rokje voor Kim.
Een aantal maanden geleden kreeg ik van een tante van mij, een reststukje gebreide stof. Daar maakte ik dit truitje voor Ties van. Hij heeft hem nu al 2 dagen aan en vind hem erg mooi geworden. Ook lekker warm en nu ze voorspellen dat het wat kouder gaat worden, komt dat truitje vast goed van pas :)
Hier mijn productie van het afgelopen weekend. Die blauwe, is een beetje slecht te zien maar dat zijn leeuwtjes. Ook voor Ties. Die 2 rode truitjes zijn voor Kim en daar staan aardbeitjes op. Op het ene shirtje streek ik van flockfolie een aardbei op.
Van de aardbeienrestjes maakte ik vandaag nog een Lara lummelrock maar die staat nog niet op de foto. Is ook niet helemaal mooi geworden, mijn naaimachine had even een vlaag van verstandverbijstering en stikte niet zo fijn waardoor de rokzak voorop wat rimpelde. Ik had niet zo heel veel zin om het los te tornen en ben gewoon verder gegaan want 10 cm verderop deed ie weer normaal. Net nog even snel de zoom er in gemaakt want Kim wil hem morgen samen met het aardbeienshirt morgen aan naar school dus een foto moeten jullie maar even te goed houden.
Verder is mijn to-do lijstje nogal lang
Kim wil nog wat rokjes hebben
Ties moet broeken hebben (en wil dat ik een jurk voor hem maak ;) )
Een paar tricotjurkjes/rokken voor mezelf te maken,
Truitjes voor mezelf
Bloesjes voor Laura
Een onbag van het laatste stukje doek waar mijn wompat van gemaakt is
Ik wil een tweede exemplaar maken van het pakje dat Jelle aan heeft
Gelukkig lijkt mijn stoffenvoorraad onuitputbaar, zijn de machines klaar om te locken en stikken maar tijd hè, een patroon voor tijd, dat heb ik nog niet gevonden :D
2012
Het is voorbij
Het jaar waarin het leven van ons kindje onverwacht begon
Het jaar waarin het ook zo plotseling stopte
Het jaar van verwachting en blijdschap
Het jaar van verslagenheid en intens verdriet
Het jaar van Jelle
Het is voorbij
Over is het echter nog lang niet en zal het ook niet gaan
2013
Het is net begonnen
Het jaar waarin we het verlies een plekje moeten gaan geven
Het jaar waarin het echte verwerken voor mij pas begint
Het jaar waarin we op zullen krabbelen en weer doorgaan
Het jaar waarin we Jelle verder zullen koesteren
Het jaar dat nog open en bloot voor ons ligt
Het is net begonnen
