Zow, klap in je gezicht van heb ik jou daar en het kostte me ontzettend veel moeite om niet op het schoolplein al te gaan huilen. Die mama die voor het eerst weer op het schoolplein is en vol trots haar nieuwste kindje wil laten zien.
Thuis (en in de auto al) kwamen de tranen natuurlijk 3 keer zo hard maar gelukkig heb ik nog 4 lieve kinderen waarvan er 3 dicht tegen me aan kwamen staan. Familieknuffel
Gister hebben we het laatste gesprek gehad in het ziekenhuis en ook het extra onderzoek dat in Utrecht gedaan is, kwam tot dezelfde conclussie. De placenta was te klein en functioneerde niet goed dat voor een ernstig zuurstofgebrek heeft geleid dat Jelle fataal is geworden.
Verder was het gewoon een gaaf ventje, geen afwijkingen aan de organen hoewel aan de longetjes te zien is geweest dat ie zuurstof te kort gehad heeft. Hoe dat precies zit, weet ik ook niet maar het was duidelijk zichtbaar geweest. Ook de resultaten van het chromosomenonderzoek waren allemaal negatief. Geen erfelijke afwijkingen die in de toekomst voor ellende kunnen zorgen of die we bij de andere kinderen zouden moeten laten onderzoeken. Ook in zijn hersentjes zijn verder geen nare aandoeningen gevonden, het is puur het zuurstofgebrek geweest dat ie niet overleefd heeft.
Het was zelfs de verwachting dat Jelle nog een stuk zwaarder zou zijn geweest als de placenta wel goed gewerkt had, met minder voeding kunnen ze wel een poosje maarja, zuurstof hebben we allemaal nodig.
Eigenlijk hebben we dus gewoon dikke vette domme pech gehad dat dit ons is overkomen. We krijgen ons ventje er niet mee terug en het doet ongelovelijk veel pijn nu heel de wereld de geboorte van een kindje viert met Kerst en wij met lege handen bij het grafje van ons kindje staan maar er is niemand die iets te verwijten valt. Wij hebben niks doms gedaan en ook de artsen in het ziekenhuis hebben niks over het hoofd gezien. Niemand had dit kunnen voorzien en kunnen voorkomen dat Jelle in mijn buik dood ging.
Het geeft rust, rust te weten dat het pech is. Rust dat hij niet heeft geleden en er niks van gemerkt heeft, geen pijn heeft gevoeld. Jelle is gewoon in mijn buik gaan slapen en nooit meer wakker geworden.
Gestorven op een liefdevol plekje en had niet dichter bij zijn mama kunnen zijn
Pffff Barbara. Ik weet nooit zo goed wat te zeggen. Ik vind het zo heftig om te lezen allemaal, ik kan niet eens beginnen met mezelf voorstellen hoe jullie je moeten voelen. Ergens fijn dat er geen schuld is, maar ook niemand om boos op te worden. Zo dubbel allemaal.
BeantwoordenVerwijderenKleine baby's horen gewoon niet dood te gaan. Gewoon niet.
wat herkenbaar wat je schrijft,ik ben 28jaar geleden ook van een levenloos kindje bevallen al was dit er een van een tweeling. gelukkig was het andere kindje wel gezond en nu dus een flinke zoon. Kwam toen op het cb en er kwam een moeder binnen met een tweeling voel nu nog de pijn in mijn hart en kon met moeite de tranen bedwingen.hoop dat jullie alles een plaatsje kunnen geven maar weet uit ervaring hoe moeilijk dit is. ik ben de moeder van Miranda/buuf, die we ook heel erg missen.
BeantwoordenVerwijderenWat lief dat u hier komt schrijven, moeder van Miranda. Ooit blijven de puzzelstukjes vast langer op hun plek liggen dan nu. Ooit zal het zijn plekje gekregen hebben maar een moeder zou nooit haar kind moeten mogen begraven, ook niet als haar kind al volwassen is :(
Verwijderen