Nog maar een keer wat over Jelle*

Gister met een tante nog gehad over de begeleiding rondom de geboorte van Jelle* en nogmaals tot de conclussie gekomen dat er eigenlijk perfect voor ons gezorgt is en met ons is meegedacht. Zo is eigenlijk mijn bevallingsplan geheel gerespecteerd en konden we terugkijken op een hele mooie geboorte.

Ondanks dat alles zo verdrietig is gelopen, kunnen wij niet anders dan zeggen dat het toch gewoon goed verlopen is. Die nacht in het ziekenhuis, de nacht dat we op de echo konden zien dat ons kindje niet meer leefde, zijn we super opgevangen. Hoewel het in het holst van de nacht was, dat we daar zaten, kwam er toch maar "mooi" en gyn haar bed uit om de bevindingen van de arts-assistent te bevestigen, werd Dracula uit bed gebeld om iets van 7 buisjes bloed bij mij af te nemen en gingen we niet eerder naar huis nadat alle vragen beantwoord waren (voor zover dat mogelijk was) en niet zonder een envelop vol informatie omtrent de gang van zaken die zou gaan volgen.

Ook tijdens de vruchtwaterpunctie de volgende middag, werd mijn angst om die punctie serieus genomen (hoewel ik niet bang voor naalden ben, vond ik het idee dat ze in mijn buik gingen steken met een lange naald doodeng) Het gesprek dat daarna plaats vond was er voor om alles nogmaals uit te leggen en samen te kijken hoe onze geboortewensen daar in pasten. Wat ik zelf ook erg fijn vond, was dat als ik die woensdag nog niet toe was aan bevallen, kon bellen. Zelfde gold voor als ik dinsdags ineens wel zou willen, er was gewoon een kamer voor ons gereserveerd alsof het een hotel was.

De geboortedag van Jelle* was een dag in rust. Hoewel er natuurlijk gewoon een kindje op de wereld gezet moest worden waarvan we al wisten dat het niet zou leven, was het een hele fijne dag waarin mijn wensen zo goed als volledig zijn gerespecteerd. Voor het eerst beleefde ik een hypnobirth bevalling (google maar voor meer informatie ;-) ), mss niet volledig volgens het HB-boekje maar het was toch de mooiste geboorte van alle 5.

De nacht na zijn geboorte, is er een fotograaf van het ziekenhuis bij ons aan bed geweest om foto's van Jelle* te maken zodat we in elk geval wat foto's hadden. Zijn voetjes en handjes zijn gestempeld en van de handjes en voetjes zijn gipsafdrukjes gemaakt. Handjes en voetjes die nu bij zijn foto op een mooi plekje in de kamer staan. Het is niet veel dat we van hem hebben maar wel iets.

We zijn inmiddels 2 keer terug geweest bij de gyn die de bevalling begeleidde en hoewel we nu geen afspraak meer gepland hebben staan, mogen we ten alle tijde nog terug komen op het hele traject. Een geboorteverslag en het obductieverslag krijgen we nog thuis gestuurd om hiermee zoveel mogelijk dingen van en over Jelle* te verzamelen.

Ik ben nog opzoek geweest naar het stofje waar ik zijn sterrenpakje van maakte, ik vond het nog en heb wat besteld. Vanmorgen kwam de meneer van de DPD het brengen. Meer natuurlijk want ik laat natuurlijk niet een pakketje deze kant op komen met enkel dat stofje ;) In een van de verrassing-stof-pakketten zat nog een stuk tricot. Wolken met sterrentricot en Monsters met sterren. Zou het toeval zijn??

Afgelopen woensdag was het 11 weken geleden alweer dat ie geboren werd en wij de ouders werden van ons derde zoontje. Een bijzonder sterrenkindje dat we helaas maar 3 dagen thuis hebben gehad alvorens we voor altijd afscheid van hem hebben moeten nemen.

2012

Zo, Kerst hebben we ook weer overleeft.

Een rare Kerst die heel anders was dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen. Wat een maand of wat geleden nog de eerste Kerst van onze baby zou zijn, werd de eerste zonder hem en dat Kerstgevoel is bij mij in elk geval niet gelandt.

Ik schreef al dat we toch een klein kerstboompje neergezet hebben. Met sterretjes er in en lampjes. Onder de boom geen cadeautjes (die horen bij Sinterklaas, niet bij Kerst ;) ) maar een foto van Jelle*. De kersttafel dekte ik met een tafelkleed vol sterretjes en aan het einde stond ook een foto van Jelle* zodat ie toch ook bij ons aan tafel aanwezig was.

Gister zijn we bij Jelle* geweest en hebben we nog wat bij hem neergezet, nieuwe kaars aangestoken en wat steentjes die weggeregent waren, weer terug gelegt

Zo terug kijkend op 2012 kan ik niet anders zeggen dat het een onstuimig jaar is geweest. In februari ontdekte ik dat er een klein mensje in mijn buik zat en na de eerste schrik, werd dat kleine kindje door iedereen gekoesterd. Er werden liedjes gezongen tegen mijn buik, geknuffeld en op de foto gezet. Alle 6 keken we uit naar een nieuw kindje in ons midden, ons cadeautje en onze bonusbaby. Ons lieve zoontje waar we in oktober al afscheid van hebben moeten nemen, nog voor we hem konden leren zien. Het kindje waar ik nooit de oogjes van heb kunnen zien, nooit heb horen huilen, nooit heb mogen voeden en waar we geen herinneringen meer mee kunnen maken.

2012 is ook het jaar dat langs de andere kant rust in ons gezin bracht omdat ik gestopt ben met het werken buiten de deur. Niet meer 3 dagen in de week voor dag en dauw op staan om rond 6 uur op het lab te staan maar thuis de boel regelen en met de kindjes bezig te zijn. Niet meer racen van hot naar her maar ook tijd hebben om op adem te kunnen komen. Doordat ik niet meer hoefde te werken, konden we in de zomer, regelmatiger naar het strandje met de kinderen, hebben we er regelmatig afgesproken en namen we broodjes en drinken mee.

Natuurlijk is de dood van Jelle* een ontzettend dieptepunt, iets dat wij nooit zullen vergeten, ons leven lang niet en hij had natuurlijk gewoon bij ons moeten zijn maar Jelle* heeft ons ook veel mooie dingen gebracht. Als gezin zijn we dichter naar elkaar gegroeit, als ik zie hoe die kleintjes in hun dagelijkse leven Jelle* met zich meedragen, dan is dat prachtig om te zien maar het liefst had ik ze natuurlijk willen beschermen door zo'n groot verdriet als het verlies van hun babybroertje

Voor 2013 wens ik enkel rust. Ik hoop dat 2013 een prachtig saai jaar gaat worden en dat ik over een jaar kan schrijven dat geheel naar mijn wens verlopen is.

Bijna Kerst

Waar heel de wereld zich klaar maakt om Kerst te vieren, de geboorte van een kindje, maken wij ons op voor een eerste keer Kerst zonder compleet te zijn omdat wij ons pasgeboren kindje moeten missen.

Terwijl ik zelf het liefst alle kerstbomen, eigenhandig in de hens steek, wilde Daan voor mij de grootste kerstboom kopen die in ons huis past. Zodat je minder verdrietig bent mama. Nu lijkt een enorme kerstboom tot aan het plafon mij geen goed idee. Mijn plafond eindigd op 3.11 en aangezien kerstbomen van onder nogal omvangrijk kunnen zijn, helemaal als ze 3 meter hoog zijn, zal er nog maar weinig van de kamer overblijven.

Ik wilde er in eerste instantie ook niks van weten, stomme boom, stomme kerst. De kinderen kocht ik alle 4 een miniboompje voor op hun kamer, 2 ballen er in en hij is vol maar na lang aandringen van de kinderen, staat er nu op het dressoir ook een minigedrocht vol met lampjes. We hebben er wat sterretjes in gehangen zodat Jelle er ook bij is.

Bij Jelle wilde ik ook een klein boompje neerzetten maar iemand is me voor geweest. Wie die iemand is, weet ik niet en hoewel ik het lief en fijn vind dat er meer mensen bij hem komen en hem niet zijn vergeten, had ik graag zelf een kerstboompje ofzo willen neerzetten. Klinkt nogal ondankbaar hè..... En ondankbaar wil ik niet zijn hoor maar het voelt gewoon alsof we dat soort dingen juist met ons gezinnetje horen te doen, een kerstboom neerzetten en om er nu een tweede bij neer te zetten, 't is maar zo'n klein grafje en we hebben er ook al een lantaarn staan, viooltjes en een bloembakje, nu staat er dus een anoniem boompje bij en dan ook nòg een boompje, da's to much

Hoe lief ook bedoeld, dit voelt anders dan iemand die er wat bloemetjes neerlegt maar het zal ongetwijfeld uit een goed hart komen. Het is alleen een raar idee dat iemand anders, zonder ons, gaat zitten spitten in het grafje van ons kindje.

Maar mocht diegene nu meelezen, niet gelijk denken dat we het niet waarderen, bedankt dat je ook aan Jelle denkt :)

Tien

Tien weken geleden is het dat Jelle in mijn buik overleed
Geboren op tien-tien
Tien weken dat onze wereld niet meer hetzelfde is dan voorheen
Nooit ook meer hetzelfde worden zal

Tien
Dubbele cijfers dus al weer

Gister stond zijn naam weer in de krant
Zijn naam in een berichtje om iedereen te bedanken voor het meeleven, de steun, de schouders en de mooie woorden.
Het wachten is op de kaarten zodat deze ook verzonden kunnen worden en het voelt zo raar dat de post die wij dit jaar versturen, een gedachteniskaartje is en geen kerstkaart met fijne dagen.

Geen kindje zal Jelle ooit kunnen vervangen, al komen er nog tienTien weken, soms voelt het als tien uur, soms als tien jaar

Dikke vette pech, helaas

En dan staat daar op school ineens een maxicosi met daarin een zo ontzettend vers baby'tje dat het haast nog nat is van de geboorte.....

Zow, klap in je gezicht van heb ik jou daar en het kostte me ontzettend veel moeite om niet op het schoolplein al te gaan huilen. Die mama die voor het eerst weer op het schoolplein is en vol trots haar nieuwste kindje wil laten zien.

Thuis (en in de auto al) kwamen de tranen natuurlijk 3 keer zo hard maar gelukkig heb ik nog 4 lieve kinderen waarvan er 3 dicht tegen me aan kwamen staan. Familieknuffel

Gister hebben we het laatste gesprek gehad in het ziekenhuis en ook het extra onderzoek dat in Utrecht gedaan is, kwam tot dezelfde conclussie. De placenta was te klein en functioneerde niet goed dat voor een ernstig zuurstofgebrek heeft geleid dat Jelle fataal is geworden.

Verder was het gewoon een gaaf ventje, geen afwijkingen aan de organen hoewel aan de longetjes te zien is geweest dat ie zuurstof te kort gehad heeft. Hoe dat precies zit, weet ik ook niet maar het was duidelijk zichtbaar geweest. Ook de resultaten van het chromosomenonderzoek waren allemaal negatief. Geen erfelijke afwijkingen die in de toekomst voor ellende kunnen zorgen of die we bij de andere kinderen zouden moeten laten onderzoeken. Ook in zijn hersentjes zijn verder geen nare aandoeningen gevonden, het is puur het zuurstofgebrek geweest dat ie niet overleefd heeft.

Het was zelfs de verwachting dat Jelle nog een stuk zwaarder zou zijn geweest als de placenta wel goed gewerkt had, met minder voeding kunnen ze wel een poosje maarja, zuurstof hebben we allemaal nodig.

Eigenlijk hebben we dus gewoon dikke vette domme pech gehad dat dit ons is overkomen. We krijgen ons ventje er niet mee terug en het doet ongelovelijk veel pijn nu heel de wereld de geboorte van een kindje viert met Kerst en wij met lege handen bij het grafje van ons kindje staan maar er is niemand die iets te verwijten valt. Wij hebben niks doms gedaan en ook de artsen in het ziekenhuis hebben niks over het hoofd gezien. Niemand had dit kunnen voorzien en kunnen voorkomen dat Jelle in mijn buik dood ging.

Het geeft rust, rust te weten dat het pech is. Rust dat hij niet heeft geleden en er niks van gemerkt heeft, geen pijn heeft gevoeld. Jelle is gewoon in mijn buik gaan slapen en nooit meer wakker geworden.

Gestorven op een liefdevol plekje en had niet dichter bij zijn mama kunnen zijn

Aquisitie nav deze advertentie....

..... wordt niet op prijs gesteld

Je zou het haast onder een rouwadvertentie plaatsen

We hebben al van 2 of 3 steenhouwers post gekregen. Zo'n standaard brief van gecondoleerd met het verlies van uw dierbare... bla die bla die bla, wij hebben de prachtigste stenen, de beste service.... bla die bla die bla. Niks persoonlijks gewoon een standaard briefje dat uit Word wordt gerammeld en samen met een nietszeggende brochure in een envelop gepropt wordt.

Nu snap ik best dat deze mensen ook aan hun klanten moeten komen en dat ook andere beroepsgroepen (ik noem een inbrekersgilde dat advertenties napluist bijvoorbeeld...) op deze manier te werk gaan maar toch...

Als je dan toch de advertenties napluist en post gaat sturen, verdiep je dan op z'n minst in de naam van diegene die je graag in steen wilt vereeuwigen.

Ergens vind ik het nog ongepast ook nog, er zat niet eens zo heel veel tijd tussen de advertentie van Jelle in de krant en de eerste brief die we ontvingen. Ten eerste zit je in een verschrikkelijk proces van verdriet, rouw, onbegrip en pijn en dan sturen ze je zo'n onpersoonlijk briefje. Bovendien wil ik zelf graag iemand uitzoeken die het monumentje van Jelle mag gaan maken en steen wordt het al helemaal niet.

Vandaag ontvingen we weer een brief. Duidelijk afkomstig van een zoveelste stenenboer. In eerste instantie wilde ik hem zo bij het oud papier gooien maarja,toch maar geopend. Ditmaal was het een brief, persoonlijk en met de vermelding dat ze een verzoek gekregen hadden om ons informatie toe te zenden. Nu klopt dat ook want we hadden het met de uitvaartverzorger er over wat wij in gedachten hebben en of hij wellicht adressen wist waar we deze ideeen vorm kunnen geven. Maar deze brief kwam gewoon veel prettiger over. Geen standaard brochure toegevoegd maar een telefoonnummer met de mededeling dat we op onze tijd mogen bellen voor een vrijblijvend gesprek.

Maar zeg nou zelf, dit soort post, dat verwacht je toch niet als je de omgeving laat weten dat je kindje gestorven is :(

Meidenfeestje

Laura is vorige maand 10 geworden en wilde natuurlijk ook een feestje geven. Ik zat er eerlijk gezegt niet op te wachten en keek er als een berg tegenop maar een lieve forummama heeft aangeboden te helpen en dus werden er uitnodigingen verstuurd, vriendinnetjes gebracht en feest gevierd.

Ze vind het heerlijk om in het middelpunt van de belangstelling te staan en straalde helemaal toen d'r vriendinnen een voor een binnenkwamen met cadeautjes en felicitaties.

Er werden even snel pakjes uitgedeeld, uitgepakt en daarna ging het achttal aan tafel om de mooiste kralen uit te zoeken. De dames in de dop konden een mooie ketting maken, sommigen maakten er ook nog een armbandje bij. Ik vond het in elk geval erg geslaagd, het ene vriendinnetje maakte een soort van parelketting, Laura maakte een armband met allemaal kleuren en verschillende kralenvormen en weer een ander meisje maakte een prachtige ketting die zo uit de winkel leek te komen. Kim maakte een mooi armbandje en was ook helemaal in de wolken met haar creatie. Wel jammer dat ik vergeten ben om foto's te maken want het zag er maar wat gezellig uit zo 8 van die grote meiden aan de keukentafel.

Het meidenspul heeft nog even een sneeuwballengevecht gehouden en in de tussentijd heb ik een aantal pizzabodems uitgerolt. Het deeg had ik begin van de middag al gemaakt dus ik hoefde alleen maar wat stukjes uit te rollen. Daarna konden de meiden de pizza's zelf beleggen met tomaten, vlees, kaas, champignons enzo. Even in 2 etappes in de oven terwijl er een spelletje gedaan werd met Ice Age op de achtergrond en daarna eten. We hadden onze buiken net vol toen de eerste meisjes al weer werden opgehaald en naar huis vertrokken.

Al met al een prachtig feest voor Laura en ik ben blij dat ze zo genoten heeft. Ik vond het zelf wel moeilijk om feest te vieren terwijl er zoveel verdriet is maar je moet gewoon door hè. Mijn ene kindje is er niet meer maar mijn andere dochter is wel jarig geweest en wil graag haar verjaardag vieren. Heel dubbel

Nog meer sneeuw

Na alle berichten van gisteravond, was het vanmorgen voor de kinderen natuurlijk zaak om bij het wakker worden direct naar buiten te kijken of er al sneeuw gevallen was. Klein beetje teleurgesteld dat er wel iets was gevallen maar geen meters hoge bergen met sneeuw om in te spelen, ging het kinderspul zich wassen en aankleden. Terwijl er hier en daar een hap brood werd genomen, zaten er 4 neusjes tegen het raam aan te kijken hoeveel sneeuw er viel


In de tussentijd bleef vrouw Holle daar boven maar bedden opschudden en kon de slee toch mee naar school. Ik zette de auto wat verder weg en kon Kim zo een eindje op de slee naar school brengen, Ties op de terugweg in de slee.

Ik denk dat er nu zo'n cm of 10 ligt en het griebelt nog steeds een beetje. De wind waait wel flink om het huis heen dus het is echt wel weer om thuis bij de kachel te blijven. Ik heb in elk geval de boodschappen binnen en het stoepje geveegt. Straks nog wel de deur uit om de kinderen weer van school te halen en die 2 groten moeten ook vanmiddag naar school. Zal ze maar even brengen ipv te laten fietsen, is nu niet echt slim

 

Vanavond moet Laura nog poloën en Daan heeft zwemtraining maar dat laat ik nog maar even aan het weer afhangen. Ik heb niet zo heel veel zin om in het donker te glibberen.

 

Morgen viert Laura met haar vriendinnen haar verjaardag dus ik moet vanmiddag ook nog even een stapel cupcakjes bakken om te smikkelen. Ze gaan een ketting maken morgen en daarna wilde ze pizza's bakken. Dat wordt morgenvroeg nog even een bak pizzadeeg maken, kunnen die meiden hem zelf beleggen met lekkers.

 

Genoeg te doen dus de komende dagen, nu eerst maar eens het maaltijdverzoek van Daan inwilligen. Gekookte aardappels met rode kool en worst ;)

Sneeuw

Vanacht viel hier de eerste sneeuw.
Zacht
Geruisloos
Wit

Als door een winterland, reed ik vanmiddag met de kinderen door het bos
Wit besneeuwde bomen langs een zwarte slingerweg
Wit besneeuwde velden, witter naarmate we verder rijden
Groen met wit was het nog bij ons, daar wit met wit
Een kerstkaart, zo leek het wel

Ik zette de auto langs de kant van de weg en over een wit pak sneeuw liepen we, krakend van de kou, langs de heg met dorre blaadjes
De kinderen vrolijk vooruit, glijdend over de sneeuw, gooiend met ballen

We liepen verder, het bochtje om naar rechts en even later de bocht mee naar links
Dag Jelle, we komen weer even bij je kijken, zei Laura, Heb je het niet koud met die sneeuw op je buik, wacht, dan veeg ik je schoon

We zagen konijnensporen, ze liepen over het grafje van Jelle, alsof ze hem ook met een bezoekje hadden vereerd. Alleen bij Jelle en verder onder de struiken en over het wandelpad.

Zijn kaarsje dat ik er gister aanstak, brandde nog.
We hebben zijn steentje schoongeveegt zodat weer te lezen is wie daar toch ligt.
Ik heb de neiging hem onder te dekken, het pak sneeuw weg te vegen en er een kacheltje bij te zetten, zo koud dat het er is.
Onderdekken met een extra dekentje zodat ie het niet koud krijgt ondanks het dekentje dat wij hem meegaven en de dikke wikkeldoek waar ik heb ingewikkeld heb voordat we hem instopte met de deken.

De schemering valt, wij zitten warm bij de kachel met warme chocolademelk voor de kinderen op tafel maar van binnen blijft het koud, kou die met geen 1000 dekens te verhelpen is. Koud van de belofte die herinnering werd

Pakjesmiddag

Hebben jullie de pakjes allemaal al uitgepakt?

Het begon vanmorgen natuurlijk allemaal al op school waar Sinterklaas om half 9 met de camper het schoolplein op kwam rijden. Kim was vorige week nog heel bang voor de zwarte pieten maar vandaag ging het hardstikke goed. Ik had al met de juffen overlegt dat ik er zo lang bij zou blijven als nodig was en als ze nu echt heel bang was, we naar huis zouden gaan maar ik kon om 9 uur al weg toen alle kindjes in de klas gingen zitten nadat de hele school ge-zwarte-pieten-styled had voor de Sint

Ik ben met Ties even gauw naar Jelle geweest, hadden we vanmiddag willen doen maar met slecht weer in het vooruitzicht ben ik om 9 uur even snel geweest. Gauw een nieuw kaarsje aangestoken en weer gegaan, het vroor nog en Ties had het erg koud. 't Is vandaag al weer 8 weken geleden dat ie geboren werd :(

Toen ik de kinderen opgehaald had van school, stond er "ineens" een grote stapel met cadeautjes in de kamer. We hebben eerst wat gegeten en daarna de cadeautjes uitgedeeld. Deze werden door de kinderen vakkundig uitgepakt en bewonderd. Laura en Daan kregen ieder een nieuw mobieltje want de oude die ze hadden waren al zoveelste-hands en erg zwakke accu's. Nu kunnen ze weer bellen als ze na school ergens gaan spelen of een lekke band hebben oid. Verder hebben de kinderen allemaal een boek gekregen en natuurlijk ook iets om mee te spelen. Laura kreeg nog een medailion waar fotootjes van Jelle in zitten. Die wilde ze graag hebben maar het is wel jammer dat het ringetje waarmee het hartje aan de kettign zit, nogal los zit. Is vast wat op te vinden maar nu nog maar even niet om doen want ze is hem nu zo kwijt.

Ik ben blij dat het weer voorbij is en baardmans weer naar Spanje vertrokken is. De kinderen worden er zo druk van zelfs als ze al 11 en 10 zijn en het geheim allang kennen. Het feestgevoel is natuurlijk voor ons zo wie zo al ver te zoeken maar het is wel fijn om te zien dat de kinderen zo naar pakjesavond uitkijken en hebben genoten van de mooie cadeautjes.

Foto's kan ik helaas niet laten zien, mijn computer dacht er zo het zijne van en vond dat ik de boel voortaan zelf maar moet doen en is half om half een beetje gecrashed ofzo. Gelukkig hebben we in de zomer een laptop voor Daan gekocht dus die heb ik nu maar even in gebruik genomen ;)

Nog meer cadeautjes

Maar nu Sinterklaascadeautjes :) Straks de laatste dingetjes in huis halen voor morgen en ik moet nog wat cadeautjes inpakken maar ik kom inpakpapier te kort. Nouja, ik moet straks toch naar het dorp.

De surprises zijn klaar en gaan vanmiddag mee naar school. Kim heeft op school haar muts al gemaakt, die hangt klaar aan de lijn op school. De liedjes zijn geoefend, de keeltjes gesmeerd dus de kinderen zijn helemaal klaar voor het sinterklaasfeest morgen.

We hebben zelf het hoofd er niet echt naar staan, er mist toch een persoontje en wat hadden we het graag anders willen hebben. Hoop dat het weer morgenmiddag een beetje te doen is, dan willen we bij Jelle* warme chocolademelk drinken en ik wil graag met de kinderen daar 1 cadeautje uitpakken zodat ie er ook bij is. Natuurlijk zit er voor Jelle* ook iets in de zak van Sinterklaas.

Kim vroeg zich het weekend heel voorzichtig af of Sinterklaas wel weet dat Jelle* niet meer hier is maar dat ie op de begraafplaats woont. Ook wilde ze onlangs naar Jelle* toe om pepernoten te strooien, de kindjes die daar wonen willen ook vast wel pepernoten proeven. Grappig hoe ze dat beleeft.

Nu ga ik eerst nog even de laatste kleine cadeautjes inpakken, dat lukt nog wel maar voor het laatste grote cadeau, moet er dus eerst een nieuwe rol inpakpapier komen.

Cadeautjes

Het is super dat er zoveel mensen zijn die meeleven. We kregen bijna 200 kaarten (189 om precies te zijn), het aantal privé-berichtjes op het forum waar ik schrijf, nam 9 pagina's in Word in en de reacties op Facebook zijn al helemaal niet te tellen.

Afgelopen week kreeg ik een mailtje van een vriendin met de vraag of ik vanmorgen thuis was, ze had iets voor ons. Vanmorgen stond ze met 2 grote dozen op de stoep en hebben de mama's van het forum een mega inzamelingsactie gehouden.

We hebben een mooie regenboog gekregen. Voor elk kind zat er een prachtige rugzak in, een tas met hun eigen naam èn de naam van Jelle er op gemaakt net als op het fotolijstje dat in de tas zat. Ze hebben elk hun eigen zonnekindpop gekregen in prachtige regenboogkleuren. Eveneens in regenboogkleuren, potjes met vergeet-me-niet-jes. Die gaan we binnenkort dus in de vensterbank neerzetten.

Daan en Laura kregen verder een pen, de kleintjes vetkrijtjes en allemaal een dik boek waar ze in kunnen tekenen of schrijven. Er zaten vlinder en sterrenkaarsjes bij en ik ben vast nog wat vergeten op te noemen. Super mooi allemaal en wat zijn de kinderen ook blij met hun cadeautjes.

Lieve meiden, hartstikke bedankt allemaal. Wat een werk moet er in hebben gezeten, die poppen, zooooo mooi en die tassen met namen. We zijn jullie erg dankbaar

Nieuwe foto's

En ineens was het vandaag al weer de dag dat het 8 weken geleden was dat ik Jelle* voor het laatst voelde. Een dag die net als vandaag eigenlijk best mooi was begonnen maar die zo vreselijk eindigde........

Gister ontvingen we de laatste dingen van zijn afscheid. Het condoleance register, geluidsopname van de afscheidsdienst maar ook de film die we lieten maken van de dienst en de begrafenis. Naar wat ik begrepen heb van de uitvaartverzorger duurt de film ongeveer een uur en is de muziek die we draaiden tijdens de dienst, er onder gemonteerd. Ik kan het alleen nog niet aan om die nu al te bekijken.

Wat we vanmorgen wel gedaan hebben, is het kijken van de foto's die de fotograaf heeft gemaakt. Er zijn bijna 100 foto's van die dag gemaakt door een professionele fotograaf. In eerste instantie had ik gevraagd om een fotograaf en filmmaker zodat Kim en Ties later ook nog eens terug kunnen kijken wat er allemaal is gebeurd. Ze zijn natuurlijk erg klein nog en de kans is groot dat ze zich dit niet meer kunnen herinneren. Maar ik ben zelf ook erg blij met de foto's en het beeldmateriaal. Er is die dag zo veel langs ons heen gegaan. Het is net je trouwdag waarop er veel lang je heen gaat maar dan vele malen heftiger, verschrikkelijker en uiteraard zoveel verdrietiger.

Vanmiddag zijn we met z'n zessen nog even bij hem geweest, een nieuw kaarsje aangestoken (een kaarsje dat Sinterklaas in de schoen van mama had gestopt ganacht ;) ) en de blaadjes van zijn buikje geveegt. Toen we naar hem toe reden, regende het maar eenmaal aangekomen was het droog geworden. Wel zo prettig, niks troostelozer dan een begraafplaats in de regen. Het zonnetje brak ook nog even door toen de kinderen weer terugliepen naar de auto. Zo door de bomen heen, op mijn gezicht alsof Jelle even wilde laten weten dat het goed met hem gaat, waar hij ook is...........

Nieuw plekje, oud gezicht

Ik kreeg mijn nieuwe plekje van punt.nl (hier dus) maar niet lekker onder de knie, een rotsite was het waar we heen moesten verhuizen en op de een of andere manier bleef ik maar ruzie houden met het plaatsen van logjes, foto's en dat soort dingen.

Nu ben ik hier terecht gekomen in de hoop dat dit beter bevalt. Het mooiste zou het zijn als het zou lukken om in elk geval een deel van mijn oude logjes hier heen te verhuizen maar dat is iets, dat ga ik morgen maar eens uitzoeken.

Voor nu zeg ik weltrusten en tot een volgend logje :)