Count your blessings

Ergens op internet is een hoekje met een superfijn forum waar ik best wel actief meeschrijf. Een van de onderwerpen in een beslotener gedeelte van dat forum gaat over de mooie dingen van het leven. Count your blessings dus. Want hoe donker het ook moge zijn, er zijn ook veel mooie momenten om van te genieten. Kleine momenten die gauw over het hoofd gezien worden maar die zeker niet onopgemerkt mogen blijven.

Woensdag hadden we een afspraak om een monumentje voor Jelle te laten maken. Na een uiterst brutale stenenboer die ik dinsdagavond aan de telefoon had, was dit bedrijf zeer prettig om te komen. We hadden zelf al een en ander op papier gezet wat we graag willen en ik had met photoshop al een eerste opzet gemaakt. We willen zijn geboortekaartje gebruiken voor zijn grafsteentje en de man waar we mee gesproken hebben, gaat contact opnemen met het bedrijf waar we het kaartje uitgezocht hadden, om te vragen of er iets van copyright op rust en of we dat mogen gebruiken. We hebben ook met de kunstenares gesproken die het in glas gaat emailleren en hoewel het een plaatje is met veel kleur en detail, gaat zij (als we inderdaad toestemming hebben gekregen om het plaatje te gebruiken) alles op alles zetten om het zo mooi mogelijk te maken. Natuurlijk willen we eigenlijk helemaal geen grafmonumentje maken voor ons kindje, het is niet anders maar ik heb een goed gevoel bij dit bedrijf en hoop echt dat ze een mooi plekje voor Jelle kunnen maken. Feit is wel dat het hier soepkippeweer was, van dat donkere koude bewolkte weer maar in Barneveld scheen de zon.

Gister ben ik met de 2 kleintjes nog even bij Jelle geweest, Kim had een mooie kaars uitgezocht en die wilde ze er heen brengen. Nadat wij het vlammetje opnieuw aanstaken, hebben we met z'n drietjes een sneeuwpop gemaakt en die bij Jelle neergezet. Het zonnetje begon door te breken, waterig en bleek maar wel een zonnetje. Samen sneeuw gerolt tot een klein popje van wit spul. Jammer dat de steentjes als oogjes niet bleven zitten maar toch overduidelijk een sneeuwpopje :-) Daarna begon Ties de sneeuw omhoog te gooien, voor in de bomen maar natuurlijk kan een ventje van 2 jaar, geen sneeuw gooien in bomen die er misschien al wel 50 jaar staan. Leuk vond ie het wel dus hebben we met z'n drietjes nog sneeuw omhoog gegooit omdat het gewoon zo leuk naar beneden valt en ik prijs me rijk met kinderen die op deze manier samen willen spelen met hun babybroertje dat daar zo raar begraven ligt, hem aaien en handkusjes geven als we weggaan.

Ik kan genieten als ik naar buiten kijk waar de kinderen in de sneeuw spelen en elkaar op de slee vooruit trekken, sneeuwballen gevechten houden. Dik ingepakt met de bezem door de tuin om te vegen want papa doet dat ook.

Waar ik ook blij mee ben is het fijne gezin dat we samen vormen. Het verdriet om Jelle wordt door iedereen op een andere manier verwerkt maar we doen het samen. Ja de omstandigheden zijn verdrietig, zwaar en heftig maar samen gaan we er helemaal uitkomen en dat is toch echt iets om te koesteren.